Agnita de Ranitz

Verhalenwedstrijd Schrijverspunt van 15 mei t/m 31 juli 2019: 1250 woorden met daarin de woorden  ‘onder de boom’.
Je stevige stam

Finaliste Sweek schrijfwedstrijd mei 2019. Een kort verhaal van maximaal 250 woorden met daarin verwerkt het woord ‘paleis’.

kaviaar
De sneeuw kraakt onder haar laarsjes, het cellofaan om het bosje tulpen knispert. Rode en gele. Zijn lievelingskleuren.
Eindelijk thuis. Haar bewegingen zijn vertraagd, haar vingers tintelen. Zoals ze elke avond deden, schenkt ze uit de ketel een glas champagne in en vervolgens lepelt ze langzaam het beetje kaviaar uit het laatste blik. Als de bodem zichtbaar is, scheurt ze het etiket Jumbo linzen eraf en zet het met de plastic bloemen erin naast Henks portret. Ze veegt een traan van haar wang. ‘Ik kom, mijn prins.’
Als ze in het wandspiegeltje kijkt, schrikt ze van haar inbleke gezicht. Dan legt ze zich neer op de stapel verzamelde kranten en trekt de deken over zich heen. Het licht van de straatlantaarn geeft de ruimte een gouden gloed. De koelkast is gevuld met boeken en tijdschriften, het winkelwagentje met kleren, op het kastje troont dat gekke Afrikaanse beeld op dat Henk haar jaren geleden gaf. En in de hoek de klapstoel. Daar zit nu haar vermaledijde teddybeer, die haar al een leven lang met één oog volgt, op welke plek ze ook is. Het plafondzeil klappert in de wind en doet de slinger met kerstballen heen en weer wiegen. Een glimlach verschijnt op haar gezicht en zachtjes komen de woorden over haar lippen: ‘ons paleisje, Henk.’
De nacht kleurt haar huid blauw.

Sweek schrijfwedstrijd. april 2019.
Een kort verhaal van maximaal 250 woorden met daarin het woord ‘boot’ verwerkt.

De prijs
Had ze niet dat vlekje onder haar oog dan scoorde ze nog beter, maar voor hem is ze de allermooiste. De tweede prijs! Ze glimt nog van de olie.
Licht deinend koerst de schuit naar de overkant. Met kaarsrechte rug staat zijn Diana daar en kijkt rustig voor zich uit. Hij bewondert haar gele oorhangers, is idolaat van haar donkere ogen en lange wimpers. Bijna zijn ze thuis.
Het water spat tegen de romp.
De jury loofde Diana voor haar verhoudingen, haar ranke benen, haar gestroomlijnde heupen, haar rechte tepels, haar brede kruis. Ze noteerde de reebruine haarkleur, haar perfecte rondingen.
Het bootje versnelt vaart, draait onverwachts dwars op de stroom en helt vervaarlijk over. De veerman kamt met de roeiriem het woelige water.
En belovend vruchtbaar was ze, dat wist hij.
Opnieuw schiet het vaartuig in een stroomversnelling en zwabbert onbeheerst heen en weer. Met in één hand de gewonnen beker en de andere geklemd om de reling, schat hij de afstand naar de overkant. Ineens tilt de bruisende watermassa de boeg omhoog. Hij ziet het water over zijn schoenen schuimen en hoort iets zwaars in het water plonzen.
Nog even verschijnt zijn Diana met rollende ogen en tong tussen de tanden geklemd naar boven om in het kolkende sop te verdwijnen. In de verte komt ze weer aan de oppervlakte en de boer ziet hoe ze met haar vier poten omhoog en zo nu en dan een ontblote uier, door de rivier wordt meegesleurd.

Dit keer deed ik ook mee aan de Franse schrijfwedstrijd van Sweek. Een verhaal van 250 woorden met het woord ‘bateau’. Een vertaling van mijn verhaal ‘boot’, beter gezegd een herschrijving.

Le prix
Sa peau huilée brille encore. Un deuxième prix ! Sans tache sous l’œil, son score aurait été meilleur, mais pour lui elle reste la plus jolie.

La barge, se dirigeant vers la rive opposée, tangue légèrement.
Le dos droit, sa Diane est là. Elle regarde calmement devant elle. Emile admire, ses yeux foncés, ses cils longs. Il adore sa robe lumineuse et ses pendentifs jaunes ornant ses oreilles. Il raffole de ses rondeurs. Bientôt à la maison !
La coque fend l’eau.
Le jury a récompensé Diane pour son allure, la finesse de ses jambes, le galbe de ses hanches, ses mamelons droits et son bassin large. Il a bien noté ses courbes parfaites.
Le bateau accélère, pivote brusquement dans le courant et oscille davantage. Le passeur brosse de sa longue rame l’eau agitée.
Et sa fécondité s’annonce prometteuse, il le sait.
L’embarcation entre de nouveau dans un tourbillon et s’agite dans l’écume tourmentée. Tenant son trophée d’une main et crispant le rebord de l’autre, il jauge la distance les séparant de la berge. Soudain la masse d’eau bouillonnante soulève la proue.
Le regard détourné vers ses chaussures éclaboussées, il entend un grand plouf. Le paysan, éberlué, aperçoit au loin sa Diane meuglante, les yeux révulsés, la langue entre les dents serrées, puis il la voit basculer. Pattes et mamelle en l’air dans les flots.

Ik ben zo blij! De jury van de schrijfwedstrijd 55-woorden van Schrijverspunt heeft mijn ultrakorte verhaal Wachten tussen de meer dan 700 inzendingen uitgekozen voor de bundel 55-woorden.

Tijdens het schrijven van mijn grote roman schreef ik voor de schrijfwedstrijd van Schrijverspunt 55 woorden drie mini romannetjes die maar net in een notendop passen.

Wachten
Ik kan mijn tranen niet bedwingen. Al tien uur, nog is hij er niet. Heeft hij het wel begrepen? Komt hij wel? Ik trek mijn laatste zakdoek uit de doos. Ben ten einde raad. Hij laat me zitten! Hoor ik daar een auto? De bel! Ik ren naar de deur. Daar is de pollenhorrenman.

Prijs
In één hand de gewonnen rozet, de andere geklemd om de reling. Het water gorgelt, kolkt, spat tegen de romp. De kabel kraakt, het pontje zwabbert. De watermassa tilt de boeg omhoog. De boer ziet hoe zijn koe met vier poten omhoog en een af en toe ontblote uier door de rivier wordt meegesleurd.

Doek
Een klap. Was het een voetganger? Alles is zwart. Pijn. Lig ik op m’n zij, draaien mijn vier wielen in de lucht? Hoelang ben ik hier? Zien ze me niet? Iemand trekt aan mijn schouder. Wil wat zeggen, er komt geen geluid. Een doek gaat over me heen.
Mijn man: ‘Je bent bloot gewoeld’.

Een klap, een dreun en glasgerinkel. Vage beelden van iets dat in de lucht vloog. Was het een fietser, een voetganger? Het is zwart voor mijn ogen. Lig ik op m’n zij of draaien mijn vier wielen in de lucht? Er rammelt en trilt nog iets na, dan is het is stil. Doodstil. Of hoor ik mezelf rochelen? En wat ruik ik een vreemde lucht. Schroeit of smelt er wat? Ben zo moe. En die pijn overal. Ik kan me niet bewegen. Hoelang ben ik hier al? Zien ze dan niet wat er gebeurd is? Komt niemand te hulp?
Er wordt aan mijn schouder getrokken. Ik laat het begaan, ik kan niet meer. Wil wat zeggen maar er komt geen geluid uit mijn keel. Dan voel ik dat iemand een doek over me heen legt.
‘Wat doe je?’, vraagt mijn man, ‘je bent onder het dekbed gegleden.’