Oopjen, je bent weer terug in het Louvre en je hebt natuurlijk je geliefde Marten meegenomen. Welkom!
De eerste keer dat ik jullie ontmoette dacht ik dat het om een gearrangeerde verbintenis ging. Marten Soolmans handelaar in peper en oprichter van de van suikerraffinaderij “’t Vagevuur”, vermogend man en Oopjen Coppit met een bruidsschat van 35.000 gulden. Marten, jij was door Rembrandt met trotse blik afgeschilderd en je geeft haar de handschoen, symbool van het huwelijk, maar Oopjen, jij leek me wat aarzelend. Toch zijn jullie sinds jullie trouwen in 1633 (Oopjen natuurlijk in een modieuze zwarte bruidsjapon) onafscheidelijk. Samen in het rijksmuseum, samen naar het restauratieatelier, samen op reis en daar hangen jullie weer naast elkaar. Jullie liefdeshuwelijk duurt al 390 jaar! Wie doet dat jullie na?
Elke keer ben ik onder de indruk van jullie kleding. Geribd pak, linten, rozetten (wat een joekels op je schoenen, Marten!) en je vrouw in zijden japon, parels en diamanten, een zwarte stokwaaier aan haar ceintuurgordel. Zijn het struisvogelveren? Beiden dragen jullie een platte kraag van kant en manchetten. Ik hoor jullie tegen je verbaasde ouders zeggen; ‘Wij willen niet meer zo’n onhandige molensteenkraag’. En nog even onder ons, Oopjen, ik dacht dat je een beuling, zo’n opvulrol voor een mooier silhouet, onder je rok droeg. ‘Wijvenspek’ heette dat toch in de volksmond? Maar natuurlijk, het was een ‘buikje’! Hendrikje is geboren in dat jaar. Zal ik hier wat mensen trekken om jullie in je twee meter hoge lijsten op te zoeken?
In 2016 hebben Nederland en Frankrijk deze in 1634 vervaardigde pendantportretten van Rembrandt gezamenlijk gekocht. Ze maakten de afspraak dat ze beurtelings in het Rijksmuseum en in het Louvre zouden hangen. Vijf jaar waren ze publiekslievelingen in het Rijksmuseum, nu ‘les préferés des visiteurs du Louvre’.
Musée du Louvre Rembrandtzaal 2e verdieping van Vleugel Richelieu Parijs
20-2024 Croissantje 4 van precies 99 woorden. Boven de lakens in het bed naast me verrijst een hoofd met donkere haren. Een hoofd met een kroontje. Als het zich omdraait herken ik haar: Kate Middleton. Ze is bleek. ‘Zullen we een croissantje delen?’ ‘That’s impossible.’ Ze vertelt over haar maagoperatie. ‘And you?’ ‘I have a new knee’. ‘Oh, my dear, courage! Charles ligt in de kamer hiernaast.’ ‘Nooo!’ Dit is niet te geloven!’ Een paar uur later ontwaak ik uit mijn narcose. Natuurlijk ligt er niemand naast me. Tijdens een eerste bezoek verneem ik dat een deel van de Engelse koninklijke familie in het ziekenhuis ligt.
1-1-2024 Een croissantje van precies 99 woorden. Vannacht zat ik met Poetin in zijn datsja een croissantje te eten. Ik had er een druppeltje arsenicum in gedaan. Eentje maar. Driftig schrokte hij het brood naar binnen. Met nog een laatste kruimel op zijn lippen sprak hij over zijn imperium, over de Noordpool, de maan en de vele planeten. Steeds herhaalde hij dezelfde woorden. Ineens verbleekte hij, zijn mond viel open, zijn varkensoogjes werden kleiner en kleiner. Nog half slaperig greep ik vol hoop mijn mobiel: 2024, half 6, de eerste dag van een nieuw jaar. Wat ik hoopte op het nieuws te lezen vond ik niet.
20-12-2023 Een croissantje van precies 99 woorden.Vannacht zat ik met Wilders onder de tafel een croissantje te eten. Zijn hoofd was flink verward. Het was duidelijk dat hij een onrustige nacht achter de rug had. Hij reikte mij een pot honing aan. ‘Kan jij mijn haar fatsoeneren?’ Al borstelend vroeg ik wat nu zijn plannen waren. Mijmerend keek hij naar een stoelpoot, toen naar een andere en zweeg een lange tijd. Hij glunderde. ‘Ik wil gewoon Nederlanders terstond forceren al de immigranten te weren en daarna de totale politiek corrigeren. Een stuk brood vloog me in het verkeerde keelgat.Hoestend en proestend werd ik wakker.
20-12-2023 Een croissantje van precies 99 woorden. Vannacht zat ik tegenover Mitterrand met een croissantje. Even ging door mijn hoofd dat het niet kon, hij lag al lang onder de zoden. Even, want hij zat daar. Ik was nog niet aangekleed. Niet dat ik de nacht met hem had doorgebracht, ik deel niet zijn politieke opvattingen en hij is echt niet mijn type, totaal niet. Toch speet het me dat ik geen foto had gemaakt. Later vond ik hem weer, nu uitgezakt op de bank. Toch een selfie? In die slappe kussens tegen hem aangeleund. Nee. Daarom kan ik vanmorgen niet bewijzen wat ik heb meegemaakt.
In mijn roman zit op een vroege morgen Douwe Mout, eigenaar van Clara de neushoorn, zomaar ineens op een muurtje bij de ménagerie in Versailles met Madame de Pompadour, de maîtresse van de koning, te babbelen.
Fragment: « ‘U woont dus in dit gigantische kasteel?’ waag ik. ‘Ik heb een klein appartement boven dat van de koning.’ Met een glimlach knik ik begrijpend. Dan buigt ze zich naar me toe en lispelt achter haar hand: ‘In de slaapkamer van de koning is een liftje aangebracht, waarmee hij ’s nachts naar mijn kamer op de derde verdieping kan komen. Het werkt dankzij een contragewicht.’ Ik ben verrast door dit intieme verhaal en zet grote ogen op. ‘Louis noemt het zijn vliegende stoel.’ » Deze ‘chaise volante’, concept van Jean-Jacques Renouard, was de voorloper van de lift. Het verhaal gaat dat de machine op een avond haperde en zijne hoogheid 3 uren lang halverwege bleef hangen.
Tijdens het schrijven van mijn roman ‘Kom Atir kom’ zocht ik informatie over deze schetsen.
Ondertussen weet ik dat Eugène Delacroix de giraffe Zarafa twee jaar na haar dood in de ingang van het Musée d’Histoire Naturelle in Parijs zag. Het moet dus in 1847 geweest zijn. Ik vond deze tekst en vertaalde hem.
Ondertussen weet ik dat Eugène Delacroix de giraffe Zarafa twee jaar na haar dood in de ingang van het Musée d’Histoire Naturelle in Parijs zag. Het moet dus in 1847 geweest zijn. Ik vond deze tekst en vertaalde hem.
“… daar staat ze dan de giraffe, dichtgenaaid en opgelapt, na vele nieuwsgierigen in extase te hebben gebracht door haar ongekende voorkomen, heeft ze de tol betaald en raakte ze in vergetelheid, even roemloos als haar intrede schitterde; stijf en onhandig zoals ze ter wereld kwam…”
Entretemps j’ai trouvé ce texte, écrit 2 ans après la mort de Zarafa: “Recousues, rapiécées… Après avoir fait le bonheur des badauds et brillé d’un éclat incomparable, a payé à son tour le funèbre tribut, mort aussi obscure que son entrée dans le monde avait été brillante; elle est toute raide et toute gauche, comme la nature l’a faite.”
Seb Mayer is in Parijs gearriveerd! Hij liep in iets meer dan twee maanden de totale Zarafaroute Marseille-Parijs met … een giraffe op zijn rug. In vijf grote steden schilderden kinderen een nieuwe huid. De koppen van Marseille, Aix, Avignon, Lyon waren aanwezig en liepen mee naar Trocadero.
Seb beleefde tijdens zijn voettocht hetzelfde als Saint-Hilaire en Atir in mijn historische roman Kom Atir kom de verbazing, verrassing en emotie van al de Fransen in dorpen, steden en langs de wegen. De tocht is ook te volgen in mijn historische en culturele reisgids In de voetsporen van Zarafa.
Mijn historische roman ‘Clara, de eerste neushoorn in Nederland’ is zojuist in braille verschenen bij Passend Lezen. Vanaf 13 juli a.s komt er ook een audio uitgave. Het boek wordt voor ingeschrevenen gratis ter beschikking gesteld.
Als oud vrijwilliger bij de Institut National des Jeunes Aveugles in Parijs ben ik extra blij hiermee.
Eerder verscheen ook in braille en audio mijn historische roman ‘Kom Atir kom’ over de eerste giraffe in Frankrijk.
Op 30 september 1826 vertrok de giraffe op een Sardijnse driemaster de ‘Due Fratelli’ uit Alexandrië. Kapitein Manara ontving 40.600 franken om het diplomatieke geschenk van de pasja van Egypte naar Marseille te vervoeren.
Hoe ze werkelijk werd vervoerd is te lezen in de roman ‘Kom Atir kom’.
Agnita de Ranitz 