Tijdens het schrijven van mijn grote roman schreef ik voor de schrijfwedstrijd van Schrijverspunt 55 woorden drie mini romannetjes die maar net in een notendop passen.

Wachten
Ik kan mijn tranen niet bedwingen. Al tien uur, nog is hij er niet. Heeft hij het wel begrepen? Komt hij wel? Ik trek mijn laatste zakdoek uit de doos. Ben ten einde raad. Hij laat me zitten! Hoor ik daar een auto? De bel! Ik ren naar de deur. Daar is de pollenhorrenman.

Prijs
In één hand de gewonnen rozet, de andere geklemd om de reling. Het water gorgelt, kolkt, spat tegen de romp. De kabel kraakt, het pontje zwabbert. De watermassa tilt de boeg omhoog. De boer ziet hoe zijn koe met vier poten omhoog en een af en toe ontblote uier door de rivier wordt meegesleurd.

Doek
Een klap. Was het een voetganger? Alles is zwart. Pijn. Lig ik op m’n zij, draaien mijn vier wielen in de lucht? Hoelang ben ik hier? Zien ze me niet? Iemand trekt aan mijn schouder. Wil wat zeggen, er komt geen geluid. Een doek gaat over me heen.
Mijn man: ‘Je bent bloot gewoeld’.

Een klap, een dreun en glasgerinkel. Vage beelden van iets dat in de lucht vloog. Was het een fietser, een voetganger? Het is zwart voor mijn ogen. Lig ik op m’n zij of draaien mijn vier wielen in de lucht? Er rammelt en trilt nog iets na, dan is het is stil. Doodstil. Of hoor ik mezelf rochelen? En wat ruik ik een vreemde lucht. Schroeit of smelt er wat? Ben zo moe. En die pijn overal. Ik kan me niet bewegen. Hoelang ben ik hier al? Zien ze dan niet wat er gebeurd is? Komt niemand te hulp?
Er wordt aan mijn schouder getrokken. Ik laat het begaan, ik kan niet meer. Wil wat zeggen maar er komt geen geluid uit mijn keel. Dan voel ik dat iemand een doek over me heen legt.
‘Wat doe je?’, vraagt mijn man, ‘je bent onder het dekbed gegleden.’

Ik ben gelukkig. Met mijn schooltas op de rug ren ik met meisjes uit mijn dorp door de bloemenvelden naar huis. Moeder zegt: ‘je bent net een vlindertje’, ze heeft gelijk, zo voel ik me ook. Wat heb ik haar weer veel te vertellen.
Lees verder →

Mijn feest

Hendrik trok een grimas toen hij met een pollepel het laatste restje zuurkool uit het blik in het steelpannetje schepte.

Lees verder →

Een nog korter verhaal, dit keer met 250 woorden, georganiseerd door Sweek. Niet gemakkelijk voor mij als romanschrijfster, maar weer een nieuwe uitdaging.

Hier mijn verhaal: Kort geluk